Македонија нема своја политика. Да имаше, многу нешта ке беа поинакви. И на внатрешен, и на надворешен план. Македонија е само она што сака меѓународниот фактор таа да биде. За тоа има повеќе причини, но главната е таа што Македонија покажа дека не знае сама да се организира како прво, а како второ и она малку здрав разум што го има внатре не сака да се здружи и да прави држава. Тоа е комплекс на малите народи. Да мисли дека е голем се додека некој од страна не му каже да не јаде многу мушмули, него да слуша. Да беше Македонија земја во која живее здрав народ што има дигнитет и став, ова ќе беше многу по домаќинска куќа во која живее задоволен народ. Кој е задоволен во Македонија? Никој! Како се маскира ‘‘летањето во место‘‘ на македонската политичка сцена? Многу едноставно. Ние ни ‘‘ Е‘‘ од Европа нема да видиме уште долго. Арно ама, филмот дека ‘‘ се утепавме од борба‘‘ држи на јавната сцена многу актуелни ликови кои ниту самите не веруваат во тоа што го прават. Тоа им е фантастична маска за да го оправдаат своето присуство на врвот во политиката. Сето тоа помогнато со медиумите држи амбиент во народот дека цело време некој ни прави неправда и намерно работи против нас, додека ние сите погинавме за влез во таа Европа. Единствениот европски стандард што Македонија го има е загаденоста на воздухот. Кога би се мереле стандардите ние не би биле примени ниту во Јужна Африка, пишува Агим Јонуз во колумна за коха.мк.
Оваа држава постои за прв пат во историјата. Колку и да се лутат македонците, таа никогаш како држава не постоела. Нема традиција. Нема историја на демократија. Нема дел од историјата кој потврдува дека таа функционирала на некаков начин. Некој ке рече да, постоела во време на Југославија, ама не била држава, туку милениче на останатите кои ја чувале безбедна како фетус во утроба на мајка. Некој друг мислел на неа. Не таа самата.Била дел од еден систем. Трагедијата на македонската политичка сцена е во тоа што таа во најголем дел во себе носи чиста импровизација за дневна политика. Комбинаторики кои треба да оправдаат постоење на непотребни па дури и штетни политики од одредени партии. Сите се вадат на тоа дека тоа е демократија, ама и демократијата има граници, Реално, на население од неполни два милиона жители, не и се потребни повеќе од неколку партии. А во Македонија не можеш да ги изброиш колку се. Население колку што брои Македонија го управува еден градоначалник на општина Аксарај во Истанбул. И тоа без парламент и разни институции.
Македонците своето оправдување за неспособноста цело време ја оправдуваа со податокот дека албанците правеа долго време проблеми додека не се потпиша тој легендарен рамковен договор, а откога се потпиша пак, се злоупотребува максимално. Јас на тоа ке одговорам многу едноставно. Како прво, да не сакаа албанците да има држава уште на самиот почеток ке се оградеа од тоа и ке речеа ‘‘ не сакаме држава со вас бе‘‘! Значи, таа теза паѓа во вода. Како второ, политиката на албанскиот кампус како национална ( етничка) не е ништо повеќе од тенденција за адекватно исполнување на членовите од рамкоквниот договор. Е, ајде да прашаме сега колкав е тој процент? Ете, да заокружиме на 25%! Ок! Што прават и како се организирани останатите 75% од државата. Албанците се виновни за тоа што останатите 75% се однесуваат кон својата држава како да е фудбалска топка па си жонглираат како Роналдо со неа!? Албанците воопшто не се ‘‘ цвеќе за мирисање‘‘ што се однесува до политичкото ткиво внатре во кампусот. Ама, дали останатите кои немаат врска со албанската ( македонска) политика воопшто знаат што прават! На народот мора да му се прикаже дека нешто се прави. Се прави да ми простите ‘‘ ташак мој‘‘! Една мала држава како што е Македонија мораше да ја свитка опашката пред грците и да го менува името. Не е Зоран Заев тој што ја продал Македонија со името. Никој не сака да признае дека тоа беше притисок на меѓународната заедница. Пораката беше ‘‘ ало бе, вие ли ке се заебавате со една Грција‘‘ која носи историја од времето на Аристотел!? Истото се случува и со Бугарија. Бугарија има архиви во кои точно стои на хартија ‘‘која чорапа на која нога иде‘‘. Се додека не се реши тоа прашање ние само може да замислуваме дека сме фраери кои ке им застанат на пат. Ние забораваме дека без разлика на тоа дали Бугарија е во право или не, таа и е по драгоцена на Европа од Македонија. Држи една третина од обалата на Црно море. А што држиме ние!? Левата страна на Вардар кај што до удира мирисот на кебапчињата од Дестан?
Македонците се неспособни да градат и држат здрава држава. Ако на сето тоа го додадеме и национал-романтистичкиот политички ветер на албанците, Македонија испаѓа една голема земјоделска фарма која во управувачкиот одбор има сељаци кои не знаат ни самите што сеат а што жнеат. Цело време јавната политичка сцена е опседната со некаква опасност дека некој друг ни е виновен, а не ние самите како популација. Така, и од таа неспособност да се изгради стабилна општествено-социјална платформа, на народот му се пласираат цело време филмови во кои се прикажува формата, но никако суштината. Формата вели дека сме суверена самостојна држава со сите нишани. Пеки! Ок! Рамноправна членка на НАТО која реално со војската и структурата која влезе не беше спремна ни да биде член на ловечко друштво. Нејсе, реално Албанија пред нас влезе иако беше ‘‘дам-бетер‘‘ од Македонија, ама држи пола Јадранско приморје. Тоа само го потврдува она што е суштината, која вели дека со судбината не само на Македонија, туку и регионално ја диктираат големите сили. Судбината и суштината на овој регион не е во ничии други раце освен во оние кои одлучуваат дали ќе има мир или војна. А со самото тоа ќе има бериќет или ке има фукаралук. Американците! Ние одамна сме им го продале газот на нив. Поточно, тие ни дадоа држава како што тоа го направи Тито на АВНОЈ. Се друго се приказни за мали деца. Мислам дека не треба да анализираме посебно до каде е отидена социо-трагедијата на граѓаните на Македонија. Таа социо трагедија се должи не немање критериуми што е приоритет во водењето политика во земја која треба допрва да се развива. А, тоа е затоа што праксата покажува дека никој во суштина не ја сака оваа држава. Многу пати сме го анализирале тоа, ама колку да потсетиме дека овака збориме затоа што да беше поинаку, се ке беше сериозно поинаку. Никој, ама баш никој не се зазема сериозно за да создаде здрава социјална држава, не затоа што не сакаше, туку затоа што беше неспособен. Да успееше некој да создаде здрава социјална држава, комплетниот етноколорит ке имаше поинакво чувство и кон државата и кон секојдневието. И така дојдовме до една парадоксална ситуација во која ни самите не знаат како функционира државата во ситуација на хаос на политичката сцена. Единствениот успех може да се каже е податокот дека сме влезени во ‘‘пругата за Европа‘‘. Тоа е еден феномен во кој на релацијата Европа-Македонија нема потреба од водење креативна политика, туку само треба да се следи што се чека од нас. Тоа и дозволува на најголема бројка на политичари воопшто да немаат потреба од ‘‘своја политика‘‘, туку само од следење на правила кои стојат како работна политичка заздача. Тоа е кон ‘‘надвор‘‘. Во меѓувреме НАТО ги загарантира границите и ние добивме на тацна држава за која нема потреба да се грижиме дали некој ке ја распарчува. Одлично! Е, сега тука се крие зајакот на анализата. Македонија има два нивоа на политика. Едно кон ‘‘ надвор‘‘ и едно кон ‘‘внатре, дома‘‘. Кон надвор постои стандардна линија на однесување кое подразбира дипломатија кон Европа, во која таа ги поставува правилата. Од македонска страна, нема потреба од многу ‘‘ мозгање‘‘! Што ти треба – Бујрум! Арно ама, проблемот е она друго ниво на политика а тоа е она за ‘‘внатре‘‘. Е, таа политика е во суштина вистинската слика на Македонија.
А таа политика гледаме до каде не доведе. До тешка депресија!
ООО ЏЕМААТ… уморен сум од објаснување! СИКТЕР ДОМА и пушти некој турски филм!
