Пратеничката и член на ИК на ВМРО-ДПМНЕ Рашела Мизрахи, македонска Еврејка, потсетува дека пред 80 години за еден ден се уништени дури 98 отсто од еврејската популација на Македонија што ја става нашата земја прва на листата по елиминација на еврејството. Во интервју за „Слободен печат“ таа зборува и за ставиот на ВМРО-ДПМНЕ за уставните измени, како и за имплементацијата на измените на Законот за здруженија и фондации чиј рок истекува на 16 март
Македонија има трајна определба да се сеќава на своите почитувани сограѓани, 7.144 македонски Евреи кои бугарските фашистички окупатори ноќта помеѓу 10 и 11 март 1943 година ги депортирале во концентрацискиот логор Треблинка во окупирана Полска, каде сите биле убиени. Годинава навршува јубилеј од тие ужасни настани, на кои се сеќаваме за никогаш да не се заборават и предупредуваме за никогаш да не повторат. Пратеничката и член на ИК на ВМРО-ДПМНЕ Рашела Мизрахи, македонска Еврејка, потсетува дека пред 80 години за еден ден се уништени дури 98 отсто од еврејската популација на Македонија што ја става нашата земја прва на листата по елиминација на еврејството. Во интервју за „Слободен печат“ таа зборува и за ставиот на ВМРО-ДПМНЕ за уставните измени, како и за имплементацијата на измените на Законот за здруженија и фондации чиј рок истекува на 16 март.
– Ако споредимне со други држави каде имаше масовна елиминација на Евреите, како Латвија и Литванија ќе видиме елиминација од 95, 96 проценти, што се енормни бројки, но Македонија е прва. Во денешна смисла кога ќе чуете 7.144 во споредба со оние 6,5 милиони убиени Евреи од кои 1,5 милион деца, можеби ќе добиеме призвук на мала бројка, но треба да се земе в предвид статистиката на целокупната балканска популација за да се сфати што се случило во Македонија. Еврејското маало во еден ден замолкнало, ниту имало говор на ладино, ниту песни, ниту деца по улиците, ниту прослави, ниту некој жалел, едноставно, стивнало Скопје, стивнала Битола и стивнал Штип. Како да ја разбереме морбидноста на настанот, како е можно да се случило такво нешто? Сум слушала, тогаш зборувале дека тоа е невозмножно, се прашувале како тоа сите ќе нè соберат, како тоа сите ќе исчезнеме? Апсолутно не верувале, сметале дека како прво, се работи за цело маало, а како второ дека имале пријатели, комшии, некој ќе види, некој ќе чуе, невозможно е да е реално, нема тоа да се случи… Недовербата кон такви настани ја има до денес. И во Украина населението не веруваше дека војна ќе се случи, па ете, се случи. Затоа да не заборавиме, да се сеќаваме на жрвтите и да се сеќаваме на моментот дека омразата може да стане пандемија, а таа пандемија да се претвори во лудило кое ќе резултира со системски, законски изведено елиминирање на цел еден народ, што се отсликува и во информациите од конференцијата Ванзе во која се носи конечното решение за Европа чиста од Евреи. А еве сме тука денес во Европа, јас сум наследник на оние кои преживеаја, кои останаа во Македонија и го чувам сведоштвото на нив, го споменувам нивното име и го обновувам не само сеќавањето за нив, туку и за она што може човечкото лудило да го направи.
Дискутабилно е колку во меѓународни рамки ќе можат да ја наметнат таа нивна ревизија на историјата…
– Предолго се дозволувало да се наметнуваат разни историски форми, реторики и постулати во одредени држави, на пример, во Бугарија. Иако имало напори да се прикжауваат фактите, за Евреите тоа било недзволено. Од кој аспект? Ззаконот кој доведува во депортацијата на Евреите во Македонија е имплементоран и во Бугарија и таму ги изгубиле сите економски и гражанбски права и носеле жолти знаци. Соломон Бали зборуваше како бугарските Евереи биле собрани во еден камп блузу до границата со Романија, за да се олесни транспортот до Треблнка, а дел од еврејството, особено во Софија, е задржан во работничките кампови… Јасно ни е нам дека државите не сакаат да се соочат со негативното минато, денес секој сака да биде дел од позитивниот дел на историјата, од победничкиот дел, од оние кои имале морал, етика, кои биле хумани, но, не може да се бега од историските факти. Ме зачудува неволноста на бугарската политика, не на бугарскиот народ, да се соочи со минатото, да се извини и денес да зборуваме заедно за светлите моменти во таа исторја, да да ги споменуваме владиците, на пример, кои биле против и се спротставиле на депортацијата. Но, тоа не се прави и се оди во насока на елиминација на историските факти, а тоа, пак, фактичко е – невозможно.
Целото интервју прочитајте го тука.
